- بسیاری از مردم موافقند که اتفاقات معینی درزندگی آنها مثل داغدیدگی ، تعویض شغل ، امتحانات ویا حتی ساعات پرترافیک وراه بندان در شهرهای بزرگ پر استرس هستند .ماسعی داریم از استرس دوری کنیم ، اما اگر قادر به این کار نباشیم .باید تلاش کنیم که با آن سازگار شویم .این سازگاری گاهی اوقات به «مقاوم شدن» تعبیر می شود .اگر چه تعریف کردن استرس مشکل است ، ولی دوری کردن از آن ومقاوم شدن دو راه قاطع غلبه کردن بر آن است

n      - هنگامی که ماقادر نباشیم بر استرس خود غلبه کنیم ، استرس می تواند موجب بی حوصلگی ، خستگی زیاد و اختلاف جدی دیگری همچون زخم معده ،بیماری های قلبی عروقی ، اضطراب و افسردگی در ماشود . امانه اینکه هرکس که در معرض استرس شدید قرارگیرد از حمله ی قلبی و یا افسردگی دوره ای رنج می برد : بعضی اشخاص آسیب پذیرتر از دیگران اند . بسیاری از دانشمندان عصب شناس ، در حال حاضر ،حدس می زنند که تفاوت در توانایی مقابله با استرس می تواند ناشی از تغییرات شیمیایی در قسمتی از مغز باشد که مربوط به فرآیند سازگاری یافتن با استرس است .

n      - استرس باعث می شود غده ی آدرنال که در بالای کلیه قرار گرفته است ، هورمون آدرنالین ترشح کند ، اماخیلی هرمون های دیگر در ارتباط باآن ازقبیل نورآدرنالین نیز به خون وارد
می شود . آدرنالین و نورآدرنالین به روش مشابهی عمل می کنند . باعث می شوند تغییرات فیزیولوژیکی که در بدن مابرای نشان دادن موقعیت های پر استرس هستند بازبانی معمولی مثل «سیخ شدن مو»،«احساس سردی در مهره های کمر » و«عرق سرد» به خوبی توصیف شوند . این تغییرات احتمالاً مارابرای مقابله با استرس بوسیله فرآیند «ستیزو گریز»آماده می کنندو همچنین شباهت فوق العاده ای هم با علائم فیزیولوژیکی ترس و اضطراب دارند .در واقع داروهایی که فعالیت آدرنالین و نورآدرنالین را متوقف می کنند می توانند اضطراب راکاهش دهند .

- آدرنالین و نور آدرنالین همچنین توسط سلولهای عصبی یانرون ها نیز ترشح می شوند.در این جااین ترکیبات به عنوان انتقال دهنده های عصبی عمل می کنند .(پیک های شیمیایی که یک نرون راقادر به ارتباط با دیگری می کند). نورنهایی که از نور آدرنالین به عنوان انتقال دهنده های عصبی استفاده می کنند تقریباً تمام اندام های بدن رااز عنبیه در چشم گرفته تا روده و مثانه راعصب دهی می کنند.

n      آزاد شدن چنین ترکیباتی می تواند بعضی اختلالات پزشکی راکه بوسیله ی استرس ایجاد
 می شودتوضیح دهد . به عنوان مثال ، مامی دانیم که غلظت بالای نور آدرنالین در خون که در افرادی که دارای تومور در غده ی آدرنال خودهستند اتفاق می افتد ، می تواند به صورت خطرناکی به ماهیچه ی قلب آنها آسیب برساند . استرس نیز سطح این انتقال دهنده ی عصبی/ هورمون را در جریان خون افزایش می دهد و می تواند اثر مشابهی نیز برروی قلب بگذارد . امادلیل اختلالات روانی بیشتر مربوط به نحوه ی کار کردن مغز است .

n      - بیشتر مطالعات در مورد تاثیر استرس برروی مغز و نخاع (سیستم عصبی مرکزی یابه اختصار CNS)  بدنبال یافتن تغییراتی در دستگاه لیمبیک است. دستگاه لیمبیک که مجموعه نواحی از مغز است که در کنترل احساسات شرکت می کند . شبکه ای از فیبرهای عصبی قسمت های مختلف دستگاه لیمبیک رابه هم مرتبط می کند . به عنوان مثال ناحیه ای راکه ترشح هورمون هاراکنترل می کند به ناحیه ای که در فرآیند هایی چون تصمیم گرفتن و یادگیری شرکت دارد ، متصل می کند .

n      نورون های دستگاه لیمبیک به بسیاری از انتقال دهنده های عصبی از جمله آدرنالین و
 نورآدر نالین وابستگی دارند . نورون هایی که آدرنالین آزاد می کنند به تازگی کشف شده اند و اطلاعات مادر مورد عملکرد آنها اندک است .ولی در مورد نورون هایی که نور آدرنالین آزاد
 می کنند کمی بیشتر می دانیم . یک تئوری مشهور در مورد این ها این است که به عنوان
«سامانه ی هشدار دهنده» عمل می کنند ، یعنی به اشخاص در مورد تهدیدهای آشکار هشدار
 می دهند. در حمایت از این نظریه محققان نشان داده اند که شکلهای مختلف استرس فعالیت این نرون ها را افزایش می دهند . هر چه نورون فعالتر باشد ، نورآدرنالین بیشتری آزاد
 می کند.

n      - وقتی استرس تکرار شود همانطور که در زندگی روزانه بارها اتفاق می افتد ، تغییرات بیشتری رخ می دهد. به عنوان مثال برای اینکه نورون قادر به تولید زیاد و ترشح انتقال دهنده های عصبی بیشری باشد، سلول باید میزان تولید ملکول آنزیمی را که برای ساخت نورآدرنالین لازم است افزایش دهد. احتمالاً چنین تغیراتی که نشان می دهند نورون ها سلولهای سازگار پذیری هستند، پایه و اساس این امر است که ماتوانایی مقابله با استرس را داریم.

- اخیراً محققان در تلاش برای یافتن این هستند که استرس چگونه نحوه ی برقراری ارتباط نورون های دستگاه لیمبیک را تغییر می دهد . روی هم رفته ، نورون ها از نظر فیزیکی به هم متصل نیستند، بلکه از طریق انتقال دهنده های عصبی که به عنوان پیام رسان برای انتقال پیام از سلولی به سلول دیگر عمل می کنند، به هم مرتبط می شوند. هنگامی که نورون ها در فعالیت عصبی هستند ، ملکول های انتقال دهنده های عصبی شان را آزاد می کنند که در طول شکاف یا فضای سیناپسی که یک نورون را از دیگری جدا می کند، پخش می شوند. به منظور جذب شدن توجه نورون بعدی زنجیره ، انتقال دهنده های عصبی باید به گیرنده هایشان (پروتئین هایی که در غشای سلول عصبی قرار دارند) متصل شوند. مقایسه مشهوری در این زمینه این است که
گیرنده ها « قفل»های شیمیایی هستند که با «کلید»انتقال دهنده های عصبی باز و بسته
می شوند. هر انتقال دهنده ی عصبی سری گیرنده های مخصوص خود را دارد و هر گیرنده سری واکنش های مختلفی را در سلول هدف کنترل می کند. به عنوان مثال، بعضی گیرنده ها در سلول هدف، مسئول تنظیم فعالیت و یا مسئول تحریک سرعت فعالیت سلول هستند ، در حالی که بعضی دیگر به آنزیم هایی ملحق می شوند که ساختن و آزاد سازی انتقال دهنده ی عصبی را کنترل می کنند.

- دو نوع اصلی از گیرنده های نور آدرنالین وجود دارند که گیرنده های آدرنالو  نامیده
 می شوند. نور آدرنالین هر دو نوع گیرنده را فعال می کند. اما بسیاری از دارو ها فقط بروی یک نوع گیرنده عمل می کنند و تاثیری برگیرنده ی دیگر ندارند.  به این معنا که «کلید های دارویی» وجود دارند که بر نوع  اثر می گذارند ولی اثری برگیرنده ی(قفل)  ندارد و بلعکس . بر چسب رادیو اکتیوی که به چنین داروهایی متصل می شود، محققان را قادر به بررسی گیرنده های نورآدرنالین می کند.

n      اولین بررسی این است که استرس تأثیر می گذارد بر اینکه تعداد هر دو نوع B و a در گیرنده های آدرنال تغییر کند. تنها یک برخورد با استرس موجب تغییرات غیر قابل پیش بینی ای در گیرنده های آدرنال می شود که احتمالاً به یک سری از عوامل مثل طول مدت استرس و شدت آن و تجربه حیوانات از شکل ویژه استرس بستگی دارد. زمانی که استرس تکرار می شود، تغییرات پایدارتری ظاهر می شود. مخصوصاً تعدادگیرنده های آدرنال B در مغز کم می شوند. در موش های اهلی نشده، این ها اتفاق می افتند حتی بعد از استرس خیلی خفیف ناشی از به سادگی لمس کردن آنها برای یک دقیقه در روز.